5 سکانس تاثیرگذار در دنیای انیمیشن که میخ کوبتان می کند!

به طور کلی، قسمت دوم «یخ‌زده» یک حالی دارد که از اولی پخته‌تر بالغ‌تر به نظر می‌رسد. انگار که پیام‌ فیلم بیشتر برای قشر بزرگسال جوان است تا کودکان. «خودت رو نشان بده» (Show Yourself) که آیدینا منزل و ایوان ریچل وود آن را در انیمیشن اجرا می‌کنند، یکی از سکانس‌های اصلی فیلم است که این ادعا را ثابت می‌کند. چون ترانه باعث می‌شود آدم به خودش بیاید و به هویت خودش به عنوان یک انسان فکر کند و خودش را بشناسد. این اوج سفر طولانی الساست که خودش را پیدا می‌کند و در نهایت خودش را همان‌طور که هست می‌پذیرد. انیمیشن صحنه هم زرق و برق‌دار است، چرا که یک بار دیگر مثل صحنه‌ی ترانه‌ی محبوب «رهاش کن» (Let It Go)، السا از میان غارهای یخی درخشان این سو و آن سو می‌دود و آواز می‌خواند. البته، تمام اینها زمانی به نقطه‌ی اوج می‌رسد که مادرش به آهنگ ملحق می‌شود، و لحظه‌ای را می‌سازد که بسیار احساسی‌تر از آن چیزی است که هرکسی از دنباله‌ی «یخ‌زده» انتظار داشت.

این واقعاً یکی از نمادین‌ترین لحظات دیزنی در تمام دوران است و دلیل خوبی هم دارد. صحنه‌ی والس دیو و دلبر دور تا دور سالن رقص با آهنگ «دیو و دلبر» (Beauty and the Beast) لحظه‌‌ای به‌یاد ماندنی در تاریخ سینماست. این نقطه عطف این دو شخصیت به دلیل اعتمادی است که به هم کرده‌اند، و انیمیشنی هم برای این صحنه ساخته شده، بر تأثیرگذاری آن می‌افزاید. این صحنه بار ترکیبی از انیمیشن‌ سه‌بعدی و دو بعدی ساخته شده است، و این تا پیش از «دیو و دلبر» هرگز اتفاق نیفتاده بود. همین چنان جلوه‌ و ابعادی را به صحنه می‌بخشد که رقص این دو را شگفت‌انگیز و تماشایی می‌کند. این صحنه واقعاً شایسته‌ی لقب نمادینی که به خود گرفته، هست. در انیمیشن ترانه را آنجلا لنزبری می‌خواند. اما سلین دیون هم آن با یک خواننده‌ی مرد اجرا کرده است.

«پوکوهانتس» (Pocahontas) از جمله انیمیشن‌های دیزنی است که شاید به خود فیلمش ایراداتی وارد باشد، از ساختار قصه گرفته تا مؤلفه‌های نژادپرستی‌ مسئله‌سازی که در فیلم وجود دارد. اما ترانه‌ی «رنگ‌های باد» (Colors of the Wind) با آن کلام و ملودی زیبایی که دارد و صحنه‌ای که این ترانه در آن اجرا می‌شود، یکی از تأثربرانگیزترین و زیباترین لحظات انیمیشن‌های دیزنی است. ترانه به نوبه‌ی خود زیباست و پیام بسیار زیبایی درباره‌ی داشتن ذهنی باز و روشن و یاد گرفتن از آدم‌هایی که با ما متفاوت‌اند دارد و به لحاظ بصری هم که صحنه حیرت‌انگیز است. بخش زیادی از صحنه مثل نقاشی آبرنگ است و که هم کاملاً از تصویرسازی طبیعی بهره می‌برد و هم المان‌های فانتزی. بهترین راه ممکن برای تفسیر موسیقی است و به طور کلی به‌یاد ماندنی‌ترین سکانس فیلم. ونسا ویلیامز ترانه‌اش را خوانده است. در انیمیشن یک ‌خواننده‌ی نمایش‌های موزیکال به نام جودی کوهن به جای پوکوهانتس می‌خواند.

این لحظه از انیمیشن «موآنا» (Moanan) ترکیبی فوق‌العاده‌ از اوج احساسی و انیمیشن زیباست. در بزرگ‌ترین لحظه‌ی شک و تردید موانا، روح مادربزرگش در برابر او ظاهر می‌شود و به شکل یک سفره‌ماهی درخشان زیر سطح آب ظاهر می شود. موانا در این لحظه خودش به یکباره خودش را می‌شناسد و یاد می‌گیرد که یک بار دیگر به خود اعتماد کند. او و مادربزرگش در این لحظه آوازی را با هم می‌خوانند که آهنگی که در اوجش موانا با قدرت اعلام می‌کند که «من موآنا هستم!»، و ارواح اجدادش او را به جلو هدایت می‌کنند. این نقطه‌ی عطف احساسی در فیلم است و به خاطر تمام این عناصر کنار هم، تماشای آن واقعاً تأثیرگذار است. ترانه را ربل هاوس و اولی کراواهو با هم اجرا کرده‌اند.

باز هم یک صحنه‌ از نمادین‌ترین صحنه‌های تاریخ دیزنی در انیمیشن «گیسوکمند» (Tangled) و احتمالاً یکی از اولین صحنه‌هایی است که وقتی طرفداران دیزی وقتی به صحنه‌های ماندگار انیمیشن‌هایش فکر می‌کنند، به ذهن‌شان خطور می‌کند. نکته‌ی مشترک تمام این بهترین لحظات دیزنی روی پرده دیزنی این است که معمولاً لحظه‌ای احساسی برای شخصیت/‌های اصلی داستان است که اغلب از طریق یک ترانه بیان می‌شود. در این مورد، راپونزل و فلین رایدر به احساسات خود نسبت به یکدیگر پی می‌برند و راپونزل سرانجام اتفاقی را که در تمام زندگی‌اش رؤیای آن را داشت، تجربه می‌کند. ترانه «من نور رو می‌بینم» (I See The Light) دوئتی زیبا با صدای مندی مور و زکری لی‌وای است که در آن هر دو شخصیت احساسات خود را نسبت به هم بیان می‌کنند، زیر هزاران فانوس که آسمان شب اطراف آن‌ها را روشن کرده و تصویرش بر آب افتاده است. تصویر دو شخصیت روی قایق وسط آب با تمام فانوس‌های شناور اطراف‌شان بسیار چشمگیر و رنگ‌های به کاررفته در تصویر و انیمیشن بسیار تأثیرگذار است. و به همین خاطر، یکی از به‌یاد ماندنی‌ترین و زیباترین لحظات انیمشن‌های دیزنی است.